Kinga Lis, Ô liskowi Trzýłapkowi, co kcioł uwidzieć morze

Wersja PDF

* * * * *

* * * * *

Kajsik w górak, niestraśnié downo temu, zył Lisek Trzýłapek ze swojom rodzinom – Mamom i Tatom Lisami. Lisek dostoł miano Trzýłapka zaroz po tym, jako straciył jednom łapke w ôklepcu, co go załozyli w lesié robsice. Nie przeskodzało mu to jednak we figlak i zobawié. Niestety Trzýłapek ni móg se nojś kolygów. Inne zwiyrzontka śmioły sié z jego ułomności i skrony tego Lisek duzo casu przesiadowoł smutny w dóma.

Mama z Tatom straśnié sié tróbowali ô swojego sýnecka. Radzi byli by mu jakosi pomoc, ino nie wiedzieli jako. Wte ftoregosi dnia Trzýłapek przýseł ku nim po ôbiedzié i krapke ze wstydym pedzioł:

– Kciołbyk uwidzieć morze.

Tata kcioł juz pokozać sýnkowi ksionzke ze zdjyńciami, ale Trzýłapek pokryńciył głowom.

– Nie na zdjyńciu, Tato. Jo by kcioł uwidzieć prowdziwe morze. I piosek. I mewy. Kciołbyk sié wystyrmać na wydmy i posłuchać, jako sumiom falé, a wiecór siednońć na plażý i uwidzieć zachód słónka.

Ôjcowié Trzýłapka poźreli po sobié bezradnié. Piyrso sié ôbezwała Mama:

– Kochany, toz to jes straśnié dalyko, na północý. Nie stać nos, coby haniok jechać, a ty na swojik trzek łapkak nie zdoles zojś tele dole…

– Ale Mamo, jo muse sprógować! – krzýknon lisecek – Jakoz mom poznać, cý dom rade, kie nie sprógujym?

Tata popatrzoł na Trzýłapka a pote rzók:

– Sýnecku, ôbiecujym, ze kiejsik uwidzis morze. Sýtka uwidzime.

Godajyncý to, podeseł do staryj sofy i wyjon ś niyj zerdzewianom puszke.

– Kiek był w twojim wieku – pedzioł – zbiyrołek do tyj puszki piniondze, coby my mogli pojechać w góry. Ino ze los kcioł inacyj. Umar mój tata, a twój dziadek, i zek musioł zacońć chodzić do roboty, a piniondze z puszki dołek mojyj mamié. Dzisiok – ciongnon dalyj Tata – dajym Ci totyn puszke, cobyś z jyj pomocom móg spełnić swojé marzynié.

Trzýłapek długo poziyroł na puszke, podziynkowoł Tatowi i poseł do swoyj izbecki.

Totyj nocý Lisecek długo ni móg uspać. Cosi nie dawało mu spokoju. Ôzmyślowoł ô puszce, ô morzu, ô swojik ôjcak, jaze wziyno go spanié. Kie namiyniało na świtanié ôbudziył sié z gotowym planym. Ôjcowié jesce spali, totyz lekućko wloz do ik sýpialnié i ôstawiył na nokastliku liścik. Pote wzion plecok, cichućko zapar za sobom dźwiyrze i poseł w strone wychodzoncego słónka.

Trzýłapek wzion ze sobom nieduzo rzecý. Mioł swojom ulubionom ksionzke z bojkami, ciynki kocýk, krapke chleba, mape i zerdzewianom puszke. Nie wiedzioł na co, ale kcioł jom mieć ze sobom. Poseł w świat, coby spełnić swojé marzynié – uwidzieć morze. W liścié napisoł krótko ôjcom, kany sié biere, coby sié nie tróbowali. Spómnioł tyz, ze nie zdole dłuzyj cekać na to, jaze jego sny sié same spełniom. Mioł nadziejé, ze zrozumiejom.

Seł i seł przed sié. Przódzi sprowdziył na mapié, we ftorom strone sié powiniym kierować i tego kierunku sié trzýmoł. Zatrzýmowoł sié, coby sié napić wody ze źródełka, zjeś pore borówek, co ik nachodziył w lesié, abo coby se ino dychnońć. W nocý zwijoł sié w kulke w jakiejsi jamié, przýkrywoł sié kocym i tak społ.

Po poru dniak cas sié zwyrtnon i zacyno loć. Bez to, ze Trzýłapek góniył pomału, krapke casu mu zajyno, zakiela znaseł jakomsi zochyline. Kie nareścié wloz do jednyj nory, kcioł sié ôkryć kocym, ale ôbocył, ze sýćko, co mioł w plecoku, było doimyntnié przelote.

Juz bezmała zmiyrkało… Biydny Lisek trzons sié ôd zimna i ôd strachu, a w dodatku jesce po lesié cały cos cosi strzylało i słysoł dziwne źwiynki. Po cichućku zacon popłakować, bo nie wiedzioł, co mo zrobić. Wtyncos, w świetle błysku pierona, uwidzioł przed norom jakisi ruk. Zlonk sié strasecnié, alé ciekawość była wiynkso jako strak, tak ze wychylył sié ze swojygo schroniynio. Dopatrzoł malućkié źwiyrzontko, co warciućko uciekało – cheba przed burzom i dyscym.

– Ej! – krzýknon Trzýłapek. – Stójze!

Źwierzontko jednak nawet nie spomalyło.

– Stój! – sprógowoł Lisek jesce roz. – Pytom cié piyknié, pockojze na mnié!

Kie toto nie podziałało, Trzýłapek pognoł za źwiyrzontkym nowarcyj, jako ino umioł. Nie było to leko bez jednyj łapki, tak ze na kóniyc straciył go z ôcýsk. Przýsła noc. Załomany, przemocony dyscym i przelynkniony, Lisek ni mioł juz siył i marzył ino ô spaniu. Pomyśloł ô swojyj pościółecce, ô Mamié i Tatowi… Zaś zakciało sié mu płakać. W te razý dopatrzoł starom sope. Ôświytlowała jom stojonco zarosicki-niedaleko latarnia. Lisek jaze klasnon łapeckami na totyn widok – przecié w sopié zawse jes siano! Mozno sié nim ôkryć i iś spać!

Cým pryndzyj ôbeseł sope, sukajyncý wyjścio, a kie juz go znaseł – wloz do nuka. Uwidzioł to, co mioł nadziejé uwidzieć. Siano! Cało kupa siana. Juz sié mioł w nim zagrzóbść, kie cosi dopatrzoł – znajomom sýlwetke w końcié sopy. „Toz to źwiyrzontko, co przede mnom uciykało!” – Pomyśloł se Trzýłapek.

Podesed blizyj. Wte uwidzioł, ze źwiyrzontko jes bioło-corne i akurat sié myjé.

– Cześ – pedzioł Lisek.

Zodnyj reakcjé. Trzýłapek nie wiedzioł juz, co ô tym myślećk, kie z niedobocka źwiyrzontko sié wyprościyło i jaze sfucało. Wtej Lisek ôbocył, ze to mały kotek.

– Coz sié tak nie ôbzýwos? – spytoł sié kotka.

Jego nowy kolyga nic nie ôdpedzioł. Cosi we wyglondzié źwierzontka nie pasowało Liskowi. Wtedy zauwozył, ze kotek ni mo usów.

– Juz rozumiym. Ty mie nie słysýs, prowda? – pedzioł Trzýłapek.

Kotek, jakby kcyncý ôdpedzieć, pokozoł łapkom po swojik usak.

– Nie tróbuj sié, jo tyz cosi straciył – godajyncý to, dźwignon kikut swojyj łapki.

Kotek, nabrowsý bez tyn gest krapke zaufanio, podeseł blizyj i przýpatrzowoł sié Liseckowi.

Tyn w te razý powyciongoł rzecý ze swojego plecoka, cały cos godajyncý do swojego towarzýsa, jakby to było cosi zwykłego.

– Sýtko przelote. Patrzoj, mapa juz mi na nic – pedzioł i pokozoł jom kotkowi.

Ón na to kiwnon łapkom i zmorscył brwi, dajyncý Liskowi znać, ze to niewozne.

– Ale kotku, jako jo trefiym ku morzu bez mapy? Poźryj. – Wyjon ksionzke z bojkami, a na jyj ôkłodce widno było piykny ôbrozek z brzegiym morzo. – Haniok idym.

Nowy znajomy Trzýłapka patrzoł to na mape, to na ksionzke, po cým pokiwoł głowom ze zrozumiyniym i ôbezwol sié piyrsý roz:

– Kces sié dostać nad morze, hej? Wiym, jakoś powinien iś. Jutro rano Ci pokozym. A, włośnié – nazýwom sié Kotek Niesłychotek.

Trzýłapek straśnié sié uradowoł, jaze ôbłapiył Niesłychotka.

– A teroz – dopedzioł Kotek – podźme spać.

Tota noc była dlo Liska bar’z spokojno. Cuł, ze jes ś nim jego przýjaciel i dobrze sié mu spało. Z rania pozbiyroł swojé rzecý, co sié susyły na sianié, wyruciył mape, co naprowde sié juz do nicego nie nadawała i ôbudziył Niesłychotka. Tyn wyseł ś nim przed sope i pedzioł:

– Widzis tote wielgié drzewo – tamok dalyko? Óno pokazujé kierunek. Kie ku niemu dońdziys, uwidzis nastympne, takié samuśkié. Tyk drzew jes dziesiyńć. Pote bees musioł se radzić som.

Lisek Trzýłapek podziynkowoł Kotkowi i rusył we strone pokozanego drzewa. Seł i seł, a kie ku niemu doseł, uwidzioł drugié drzewo, a po nim dalse i jesce dalse. Przý ósmym drzewié Lisek namyśloł krapke dychnońć. Korzynié rośliny były hrube i styrcały ponad ziym, tworzyncý piykne miyjsce, kany mozno se było dychnońć. Trzýłapka wartko wziyno spanié, a kie sié ôbudziył, było wceśnié rano. Zostały mu jesce ino dwa drzewa na trasié, co mu jom pokozoł Kotek Niesłychotek. Seł lekim krokym, ôzmyślajyncý, co be, kie natrefi na ôstatnié, dziesionte drzewo. Co bedzié musioł wtedy kónać? Dalyko be jesce mioł ku morzu?

Nie zesło duzo casu, kie doseł na miyjsce. Przed nim było nowiynkse drzewo, jakie bez calućki zýwot widzioł. Trzýłapek był jak urzekniony. Siednon na ziymi, ôpar sié grzýbietym ô trom drzewa i patrzoł do góry, w niebo. Pomału go zacýnała gryś samotność i ni mioł pomysłu, co dalyj zrobić. Kany iś?

Kie se tak siedzioł i ôzmyślowoł, cosi lekiego spadło mu na głowe. Siyngnon łapom i ôkozało sié, ze to zeswijano kartka papiyru. Poźroł do góry, nale nic nie uwidzioł. Co tfu ôswinon kartke.

Jo jes Sówka Niymówka,
co pise na papiyrze słówka.

Poźroł roz jesce do góry i pore kónorów nad sobom uwidzioł wielgié ptosýsko.

– Ej, Sówko! – krzýknon – Moze ty bes wiedziała mi pomóc! Idym ku morzu, ale moja mapa przemokła, a jo nie wiym, we ftorom strone mom zmiyrzać!

Cekoł kwile na ôdpowiydź, a kie jyj nie dostoł, juz mioł krzýknońć drugié roz, ale w te razý zaś kartecka zleciała mu na głowe.

Godos, ze bieres sié nad morze?
Znom dobrom dróge, moze…
Ino jakoz Ci haw pomoze
Sówka, co godać ni moze?

Trzýłapek sié zamyślył na kwile, utar coło i krzýknon:

– Wiym! Polecis nade mnom i tak mi pokozes kierunek!

Nie minyna minuta, kie uwidzioł kolyjnom kartecke. Wartko jom ôzwinon i przecýtoł:

Przýstanym na prośbe twojom,
kie ôdpowiys na zogadke mojom!

– Coz to za zogadka? – spytoł sié Lisek.

Tym razym musioł krapke pocekać na ôdpowiydź. Kie kartecka juz zleciała, ôtworzył jom i zamyślył sié, widzyncý, co Sówka napisała.

Trzýłapek zamyślył sié. Przechodziyły minuty, a ón cały cos ni móg nojś ôdpowiydzi. Juz mioł sié poddać, kie zo chmur sié wychylyło…

– Słónko! To jes ôdpowiydź! To jes na niebié kozdy dziyń, alé kie jes niezachmurane, ciynzko poźreć prosto na nié, bo straśnié razi po ôcak! W lecié ôpalujé nos na bronzowo, a dziynki ôkulorom mozeme go lepiyj uwidzieć! – krzýknon uradowany Lisek.

Dalso kartecka juz nie spadła, za to Trzýłapek usłysoł świst skrzýdeł dźwigajoncýk sié w powiytrze. Wstoł wiync ze ziymi i poseł za Sówkom, co pomału leciała w strone północý.

Lisek w taki sposób seł pore dni. Roz kiela cos patrzoł w góre, coby sprowdzić, cý jego towarzýska nie zmieniyła kursu. W nocy ón społ w beźpiycnyk norak, a óna siodała na noblizsým drzewié. Trzýłapek nie cuł sié juz samotnié, choć ôd casu zogadki nie dostoł ôd Niymówki zodnyj kartecki.

Tak mijoł cas, jaze jednego dnia, kie Lisek masierowoł przed sié i podśpiywowoł pod nosym jakomsi skocnom śpiywonke, miysto drógi pokozały sié młaki. Poôbziyroł sié doôkoła, ale były wsyndyj – poza drógom, co niom przýseł. Bezradnié popatrzoł do góry i w tyj kwili Sówka puściyła mu kartecke, na ftoryj napisała:

Tutok zmiynis przewodnika,
słuchoj go i nie ôdłaź nika.
Pośród młak go nońdziys,
a ś nim do kóńca juz zońdziys.

Lisek dźwignon głowe, coby ôdpedzieć, ale Sówki Niymówki juz nie było.

– Sówko?! – krzýknon Trzýłapek. – Nie ôstawioj mnie! Jo nic nie rozumiym z tego, coś napisała! Fto mie dalyj powiedzié, Sówko?!

Ôdpedziała mu głucho cisa. Totyz siednon na skalé, co lezała zaroz koło niego i namyśloł, ze poceko. Moze Sówka zrobiyła mu ino taki figiel? Cas jednak mijoł i mijoł, a óna sié nie wracała. Kie Trzýłapek prógowoł cosi wyśpelukować, usłysoł cichućkié płakanié. Wte uwidzioł, ze na wielgim liściu siedzi mały chrobocek i popłakujé.

– Cemu płaces? – Spytoł sié Trzýłapek.

– Ftoś ty jest? Co tutok robis? – ôdpedzioł pytaniym na pytanié chrobocek.

– Jo jes Lisek Trzýłapek. Wyndrujym juz kupe dni, coby spełnić swojé marzynié – uwidzieć morze. Niestety trefiyłek na te młaki i ni mom pojyńcio, jako ik ôbyńś, coby iś dalyj – ôdrzók Lisek.

– Jo sié nazýwom Stonka Niewidomka – ôdpedzioł chrobocek – Nie widzym ôd urodzynio. Znom toty młaki bar-z dobrze, ale dzisiok duł straśnié siylny wiater, ftory zniós mie razym z liściym tutok w to miyjsce i nie wiym, kany zek jes.

– Moge ci jakosi pomóc? – zapytoł sié Trzýłapek.

– Podźwignij mnie, pytom cié piyknié, a pote nońdź skałe, co wyglondze jak serce, i połóz mnie na niyj. Stamtela juz znońdym dróge.

Lisek wyôbziyroł sié dokoła, jaz w kóńcu dopatrzoł skałe, ô ftoryj godała Stonka i połozył jom na niyj.

– Piykne Bógzapłoć, mój przýjacielu. W podziynkowaniu za twojom pomoc jo pomogym tobié. Wiym, jako przedryć sié bez tyn siyhłe – musis ino stawać dokładnié tamok, kany Ci pokozym – pedziała Niewidomka.

– Stonko, jes ino jedyn kłopot – tak, jakok juz godoł, nazýwajom mnie Trzýłapek i faktycnié ni mom jednyj łapki. Nie jezek telo wartki i śprytny jako inse lisý – pedzioł zasmucony.

– Nic nie skodzi! – pedziała wesoło Stonka – Wybiereme dróge, co jes długso, ale nie wymogo skocności zajonca.

Lisek jaz przýklapnon w łapki z radości, a Niewidomka, bieryncý to jako sýgnał, rusyła przed sié. Lekućko przechodziyła z kamiynia na kamiyń. Trzýłapek nawet pomyśloł, ze zachowujé sié tak, jak kieby wcale ni miała problemu ze wzrokiym. Seł za niom krok w krok, a kie ustawoł, jego towarzýska przýstawała na kwile. Zakiel sié ôbeźroł, pozmiyrkało sié, a młaki były juz za niymi.

– Nawet nie wiys, jakik ci jes wdziyncny – pedzioł Lisek Stonce – Bez tobié nigdy byk cheba nie przeseł tyk mocarów.

– To drobno rzec w porównaniu, co ty zrobiyłeś dlo mnié – ôdpedziała Niewidomka.

– Tutok niedalyko jes jama, kany mozes przespać noc. Rano sié wrócym ku tobié i pokozym Ci, we ftorom strone iś. Morze jes naprowdzicki niedaleko, dońdziys haniok jutro.

Lisecek jesce roz podziynkowoł Stonce i poseł w strone jaskini, coby ôddychnońć przed swojim wielgim dniym. „Juz jutro! Ni mogym sié dockać!” – ciesył sié w myślak. Pomimo tego radosnego porusynio usnon jednak wartko, bo na ciele był juz domyncony ôd poru godzin.

Nastympnego dnia Trzýłapka ôbudziył pisconcý dłos jego nowyj przýjaciółki.

– Stawoj, Lisku! Jak kces zdonzýć przed zachodym słónka, musis iś juz teroz – pedziała.

Trzýłapek wartko porwoł sié ze ziymi, poskładoł koc, wsunon go do plecoka, zaruciył go na sié i juz był gotowy. Stonka sié ino mu uśmioła i wysła przed jame, dajyncý znać kiwniyńciym głowy, coby Lisek zrobiył to samo. Cas był piykny – w som roz na wyndrówke. Lisek nieciyrpliwié cekoł na to, co mu koze Niewidomka, bo kcioł cým sporzyj rusýć w strone morzo. Stonka wyglondała jednak na zmortwionom.

– Stało sié cosi? – Spytoł sié Lisek.

– Nié, nié – ôdpedziała niewidomka – ino zabocyłak ô tym, ześ kalikom. Poźryj w prawo, tamok jes niewysoki wiyrk.

Trzýłapek ôbyrtnon sié w strone pokozanego miyjsca i popatrzoł zamyślany.

– Widzis, Lisku, dlo kogosi zdrowego to ino mały wiyrsýcek, ftorego mozno bez problemu przyńść. Dlo tobié to nowyzsý scýt, na ftory sié w zýwocié wystyrmiys. Za tom górom jes morze.

Trzýłapek nie ôzmyślowoł długo. Ôbiecoł Stonce, ze bedzié uwazowoł, dychnon głymboko i poseł w strone góry.

Idyncý przed sobié, Lisek sié staroł nie myśleć ô tym, co go ceko. W pamiyńci przýwołowoł swojik nowyk przýjaciół. Ôzmyślowoł, cy kie spotko jesce Kotka Niesłysotka, Sówke Niymówke i Stonke Niewidomke – mioł ôkrutnom nadziyjé, ze sié tak stanié. Tak ôzmyślujyncý przýblizoł sié ku górze, alé niós w sobié coroz wiynkse ôbowy. Co sié stanié, jak nie zdolé? Bedzié sié umioł wrócić? Zacon sié styrmać pod góre. Z pocontku ciynzko nie było, choć Lisek pomału zacon cuć zmyncynié. „Dom rade!” – powtorzoł se to w myślak. Kozdy krok był coroz ciynzyjsý, ale tyz przýblizowoł go ku celu. W połowié drógi musioł dychnońć. Napiył sié wody z potocka i legnon na chłódnyj ziymi. Lezoł tak jakomsi kwile. Zbiyroł siyły i wyôbrozoł se, jako be wyglondało to, co go ceko za górom.

Rusył zaś, ôbiycujyncý sobié, ze teroz dońdzié do celu. Skole ôbsuwały sié pod łapkami, skiełzowały dołu, i traciył duzo siył. Juz był niedaleko, kie ziym sié ôsunyna i Lisecek stuloł sié pore metrów w dół. Zacon płakać. „Nigdy nie uwidzym morzo, nie udo sié mi pokonać tego wiyrchu!” – myśloł niescyńśliwié. Wte zbocył se ô swojik ôjcak, ô tym, jako ik kocho i jako óni kochajom jego. Dźwignon sié pomału, spoźroł w góre i pewny sobié zrobiył krok. Pote drugi, trzeci, nastympny… Pot spływoł mu po cole, bolało go w kozdym miyńśniu ciała, ale nie przestawoł sié styrmać. Jesce pore kroków, juz prawié… Udało sié! Kie Trzýłapek uwidzioł, ze jes przý samym scýcié, zapar na kwile ôcý. Kcioł uspokojić ôddech i przýryktować sié na to, co ô kwile uwidzi.

Kie ik ôtworzył, ni móg uwierzýć w to, co widzioł. Przed nim ukazowoł sié nopiykniyjsý widok, jaki kiedykolwiek było mu dane uwidzieć. Z wrażynio zaparło mu dech w piersiak i ni móg sié rusýć. Morze było takié, jako se go Lisek wymarzył. Niy! Było jesce piykniyjse. Ôd jasnosiwyj tafle wody ôdbijało sié tysionce promyków słonka. Fale lekućko biyły ô brzeg, tworzyncý małe kipiele, a mewy lotały nisko, bezmała dotykajyncý wody. Trzýłapek zacon iś przed sobié jak zacarowany. Seł tak wartko, jak ino pozwolało mu na to jego kalictwo. Wreścié dotar do plażý i ôśmioł sié.

– Udało sié! Udało! – krzýcoł,

Kwile podskakowoł, podrucoł piosek, bawiył sié nim, a kie sié zmyncył, usiod na brzegu morza, tak ze fale gilgotały jego łapki. Cosi jednak było nie w porzondku i nie dawało Liskowi spokoju.

– Tutok jes przepiyknié, ale rod byk był, kieby byli se mnom mama i tata. Wtedyj by my sié mogli ciesýć społym – pedzioł smutno som do sié Trzýłapek.

Ô niedługom kwile późniyj usłysoł za sobom jakiesi głosý. Ôbyrtnon sié… i nie uwierzył w to, co uwidzioł.

– Mama? Tata? Co wy tutok robicié? – krzýknon Lisek.

– Och, sýnecku, telok rada, ze cié widzym! – pedziała Mama – Straśnié my sié mortwiyli!

– Ale jako ześcié mnie znaśli, skond ześcié wiedzieli, ze bedym akurat tutok? – dopytowoł sié Trzýłapek.

– Widzis, sýnku – zacon Tata – tak po prowdzié to w ôgóle nie musieli my cié sukać…

– Ale – rzók Lisek.

– Dej, ze ci ôdpowiym – pedzioł z uśmiechym Tata – bocýs tyn puske, cok ci jom doł?

– No, mom jom se sobom, ale co…

– To nie jes tako zwycajno puska – przerwoł Tata – Mom kompas, co pokazujé kierunek, we ftory trza iś, coby tyn puszke nońś. Nie pytoj sié mnie, jako to działo, bo som nie wiym. Wozne, ze działo, prowda? – doruciył z uśmiechym.

– To znacý… ze wy cały cos śliścié za mnom? – spytoł sié Lisek.

– Tak, kochany. Wiada, byli my beźpiycnié ôddalyni, ale ciyngiym mieli my cié na ôku – pedziała Mama.

– Cemu ześcié mi nie pedzieli?

– Kochanié, kcieli my, coby to była twoja przýgoda. Cosi, co na zawse bedzié w twojyj pamiyńci jako pokonanié włosnyk słabości, rozumiys? – dodała zatroskano Mama.

Trzýłapek kiwnon głowom i ôbłapiył rodziców. Stoli tak, patrzyncý na przepiykny zachód słonka i ciesył sié wspólnom kwilom. Kie słonko juz zasło, Lisek sié uśmiychnon i spytoł:

– Pudzieme juz du domu? Teroz jedyno rzec, ô ftoryj marze, to legnońć spać w swojyj włosnyj pościeli.

Mama i Tata Trzýłapka wybuchnyni śmiechym, ftory jesce długo im twarzýsył w dródze nazod i ôdbijoł sié echym miyndzý drzewami.

* * * * *

Za zgodom autorki przełozył Kuba Ścisłowicz

Tytuł ôryginału: O lisku Trójłapku, który chciał zobaczyć morze

* * * * *

Ôpowiadanié pochodzi z antologié „Magiczna Bajaderka”: blogerzybajkipisza.blogspot.com

Autorstwo ôbrozków: Newa Rysuje: http://newarysuje.blogspot.com/