Pies i cłek. Macedońsko bojka ludowo.

W drzewsýk casak pies bywoł ino w lasak, tak jako inso dziko zwierzýna. Dobrze mu w rzecý było, nale sié mu ukotwiyło zýć w samotności i namyśloł, ze znońdzié se lepsego ôd sié towarzýsa, coby se mogli razym pospołu siedzieć i gazdować. Dosły go słuchy, ze wilk jes jé nosiylniyjsým zwierzyńciym. Niedługo minyno i kie se roz chodziył po lesié, natrefiył na wilka. Pies ôbezwoł sié do niego:

– Wilku, zakolegujme sié i zacnijme bywać razym.

Wilk sié zgodziył. Ôd tego casu razym se chodziyli po lesié; co chyciyli, to zjedli, a jak nic sié im nie udało chycić, to głodowali. W nocý lygali do spanio, tak jako to wyj zwierzynta robiom. Nale pies, jako to pies, kie cosi kajsi zasuściało w lesié, ujmowoł scekać.

Wilk mu na to:

– Kie słysýs hałas, to nie scekoj!

– A to bez co? – ździwiył sié pies – Przecié tyś jes nomocniyjsý, a jo przý tobié tyz mocorz. Nik s nami nie be wojowoł.

– Mylis sié – ôdrzók wilk – Niedźwiydź jes siylniyjsý ôd nos. Zjé mnie i tobié!

Zacudowoł sié pies, ze niedźwiydź jes siylniyjsý ôd wilka i bezmała całom noc nie społ, bo ôzmyślowoł. Rano wstoł i ôdesed wilka. Zacon chodzić po lesié i fnet spotkoł niedźwiydzia.

– Niedźwiedziu! – pado pies – Weźme sié zakolegujme!

– Cozby niy! – ôdpedzioł – Po coz mom sié tułać samotnié, bedziys polowoł razym se mnom.

I zacyni chodzić po lesié. Nocom sié połozyli w niedźwiedziyj jamié, kany sié wchodziyło miyndzý wielgiymi wantami. Usnyni. Nale pies, piernik jedyn, zaś w nocý doł znać ô sobié. Zacon dziawkać, kie cosi usłysoł. Niedźwiydź ôdpedzioł.

– Kie słysýs hałas, nie scekoj, bo może ftosi przýjś i nos ukrzýwdzić. A wtej to raty przeraty!

– A ftoz by to móg być? Przecié ni ma silniyjsego ôd tobié i ôde mnié!

– Niy – rzók niedźwiydź – lew jes siylniyjsý ôd nos, ôd niedźwiydzi.

Tak wtyncos pies sié dowiedzioł, ze lew jes siylniyjsý ôd sýćkik zwiyrzont. Rano lym świt pośli w las. Pies wartko znaseł ôkazýjom, coby ucieknońć niedźwiydziowi, tak ze kie tyn sié ôsotoł, ze jego kolegi nika ni ma, pies juz downo był na insým chodnicku. Sukoł i tu, i haw, i haniok, jak znaseł lwa i sié zakolegowali.

Wiecór pośli spać. Lew społ cicho, nie śmioł hałasować, bo sié boł cłeka. Pies, kie ino cosi zasumiało w lesié, wyloz z jamy i ujon scekać. A lew na niego:

– Nie scekojze!

– A coz to godos? – ździwiył sié pies – Przecié siylniyjsego, jako ty, ni ma!

– Nieprowda, mylis sié. – powiado – Siylniyjsý jes cłowiyk. Nosi jakiesi skryncone zelazo. Jak ś niego strzyli, moze zabić i tobié i mnié.

Wtedy to pies sié dowiedzioł, ze cłowiyk jes jé mocniyjsý ôd sýtkik zwierzont na ziymi. Rano uciók ôd lwa. Znaseł cłeka i urodzo do niego.

– Hej, cłeku! Dej mi być twojim przýjacielym!

– Dobrze – ôdpedzioł cłowiyk – Heboj tu hawok ku mnié.

Cłowiyk zawiód psa do swojego dómu.

Ôd tego casu pies, jak to pies, śpi przý dźwiyrzak, a cłowiyk siedzi se spokojnié w chałpié. Kiedysi w nocý cosi zasuściało w krzokak w lesié i pies zacon meldować scekaniym.

Cłowiyk wyseł do pola i ôdegnoł to, co siedziało w krzokak.

Ôd tego casu pies sié dowiedzioł, ze przý cłowiyku jes jé beźpiycny, i do dziś dnia zýjom razym we wielkiyj przýjaźni. Tak to wyj pies zacon zýć z cłowiekym.